dokter er zit een gat op m´n gat. . .

Zo, terug uit het ziekenhuis.
De maandag ging echt lekker snel moet ik zeggen.

Net iets voor zeven uur stond ik netjes op de afdeling chirurgie. Om ca. half acht kreeg ik een bed toegewezen. Ik stond als derde op de operatielijst en wonder boven wonder, om half tien moest ik me al gaan omkleden voor de operatie. Toen natuurlijk ook de pilletjes gekregen om me rustig te maken.Die helpen bij mij niet, ik word er hooguit nog wat drukker van, maar dat mocht de pret niet drukken. Om tien uur werd ik naar beneden gereden.
In de wachtruimte bij de operatiekamers moest ik helaas nog een uur wachten. Maar ook daar niet getreurd, want daar was Hermann uit Kärnten. Die heb ik natuurlijk meteen uitgemaakt voor buitenlander, wat weer een hoop hilariteit veroorzaakte. Gezellig kletsend ging het uiteindelijk tegen een uur of elf (vermoed ik tenminste, er hangt daar geen klok) naar de operatiekamer. Dit keer was ik wakker genoeg om het allemaal mee te maken. Eerst het overklimmen op de operatietafel, toen werd ik naar de operatiezaal gereden waar dokter Steiner, de anesthesist, al netjes op me stond te wachten.
Ik kon het me van de vorige keer niet meer herinneren, maar toen moest ik m´n armen opzij leggen en die werden zo vastgemaakt. Volgens de OK-assistentes gebeurt dat altijd, dus de vorige keer moet dat ook gedaan zijn. Kapje op m´n mond, paar keer ademhalen en slapen maar!

Heerlijk uitgeslapen werd ik wakker, tegen de verwachting in op m´n rug liggend en binnen no-time mocht ik weer naar m´n kamer. Ondertussen was het half twee geworden, dus snel Paul laten weten dat ik weer in het land der levenden was.
Paul en de kinderen kwamen zo rond vijf uur, half zes langs om even te kijken hoe het met me ging.
Daar de zusters hadden geroepen dat ik een giga blauwe plek had, Paul even een foto laten maken met z´n mobieltje en de dames hadden niets teveel gezegd! M´n halve bil is een grote bloeduitstorting!
(sorry geen foto hier, zo graag sta ik niet in m´n blote kont in het internet :-D)

Kwart over acht stond de dokter voor m´n neus. Z´n dagdienst was afgelopen en hij kwam nog even kijken hoe het met me ging.
Hij vertelde dat de fistelgang veel groter was dan ze op de MRI hadden kunnen zien. 5 cm de ene kant op en toen weer 5 cm terug. Ik ben geen expert, maar ik begrijp dat dat echt groot is.
Er werd me ook continu gevraagd of ik geen pijn had, maar nee, daar heb ik dus echt geen last van!
Slapen wilde niet echt lukken, op de kamer naast me was een man die de hele nacht om de zuster heeft lopen roepen en bellen, je werd er echt gek van!
Om kwart over elf kwam dokterlief nog even kijken, hij moest ook even naar die man kijken en kwam toen ook nog even bij mij langs. Nee hoor dokter, ik heb echt geen pijn. Ja hoor, dat weet ik zeker.

De volgende ochtend tegen een uur of negen kwam de stationsarts bij me langs en na nog even gevraagd te hebben of ik echt maandagochtend geopereerd was, vond ze het nodig om de hechtingen er uit te trekken. AU!!!!!! Zo, dat deed echt ff pijn. En ik ga me dan echt niet onwijs groot houden en geen kik geven, ik heb gewoon lekker "au" geroepen. Volgens haar moest ik even op m´n kiezen bijten, maar ik heb haar uitgelegd dat gewoon even "au" roepen naar mijn onbescheiden mening veel beter is.
Ik moest en zou een pijnstiller krijgen, dus die heb ik de zuster dan maar aan laten leggen (onder protest natuurlijk) en ik had m´n operatiedokter moeten beloven dat ik braaf in bed zou blijven. Dat heb ik ook heel braaf gedaan.
M´n anti-trombose-kousen had ik de avond ervoor van de ervaren nachtzuster uit mogen doen, maar ´s middags was er weer zo´n jong zustertje die vond dat ik ze weer aan moest doen. Ik heb haar gezegd dat die kousen veel te strak zaten en dat geen haar op mijn hoofd er aan dacht om ze weer aan te doen. Kom zeg, ik kreeg die stomme prik al. En als je thuis met griep op bed ligt, dan doe je toch ook geen kousen aan!

Afgelopen nacht wel goed geslapen en om half negen kwam de ochtendvisite. De dokter die dit keer de ronde deed, was degene die in december al een onderzoek bij me had gedaan (grote spuiten en roze vloeistof) en nadat hij me had verteld dat ik naar huis mocht, keek hij me nog een keer aan en zei: "wacht eens even, ik ken u toch?" Vind ik toch knap na 3 maanden.
Rond tien uur kreeg ik m´n vrijbrief en zo´n 25 minuten later stond Paul voor de deur van het ziekenhuis om me op te halen.
Meteen door naar de huisarts voor schoonmaakspul, zalfjes en gaasjes. Daar was ik heel blij met de behandeltafels die ze hebben staan, want ik werd niet helemaal lekker van de inspanning.

Me redelijk rustig gehouden, was gevouwen en opgeruimd, stofzuigrobotje z´n werk laten doen, afwasmachine uitgeruimd en gedeeltelijk ingeruimd en het eten gemaakt. Eigenlijk toch nog teveel, maar ja, als je ziet dat er best veel zooi ligt, dan zit/ligt het ook niet echt rustig.
Paul heeft nog even een foto gemaakt van m´n achterkant en er zit een gat in m´n gat, ter grootte van ongeveer een 1 euro munt......